उसको इतिहासले थुप्रै नरहिंसा गरेको छ
थुप्रै घर उजाड बनाएको छ
थुप्रै बस्ती अपाङ्ग बनेका छन्
कैयौँ चिहान र मसानघाटहरु बनाएको छ ।
अझै कति ठाउँतिर हिँड्दा
उसका भयले मान्छे तर्सिने गरेका छन्
महिला र केटाकेटी
कहालिने गर्छन्
सातो बोलाउन झाँक्री
लगाउनुपर्छ ।
खै कसरी पत्याऔं !
बिरालोले कण्ठी बाँधेर
मुसा नखाने वाचा गरेर
हज गर्न गएको कुरालाई
खै कसरी मुसाहरुलाई
बिरालोको डरबाट मुक्त गराऔँ १
हिजो, मुसाहरुका
डुहुरा निलेथ्यो
बन्धु र बान्धव चपाएरै
बाँचेथ्यो ।
आँखा अगाडि दृश्य
नाची रहेछ
मनको घाउ आलै छ
मस्तिकष्कमा क्रोध र भयले
अड्डा जमाएको छ ।
यो मनलाई कसरी सम्झाउँ
धेरै कथा हालिसकेँ
बाघ र बाख्राका मितेरीका
बाज र परेका पृतका
सर्प र भ्यागुतोको आत्मीयताका
अहँ भन्दैन मन
कति पिल्सिएको रहेछ मन
कति कुँडिएको रहेछ आत्मा !
(यो कविता कवि उप्रेतिको २०५३ साल चैत्र महिनामा प्रकाशित आजका स्वरहरु नामक कृतिबाट लिइएको हो । कवि उप्रेति यसबेला क्यानडामा रही नेपाली साहित्यको उत्थानमा सक्रिय छन् । )
