-सन्तोष खरेल
तिम्रो तारिफ गर्दागर्दै
सुतेका लामबद्ध लासहरू
अन्तिमपटक तारिफ गर्न
उभिएका छन् तिम्रै अगि
एक थैलो अक्सिजनको आशामा ।
भो, अब नबोलाए कै राम्रो
ढल्नदेउ ती लासहरूलाई
छन् अझै हस्पिटलमा
तिमीले बिर्सिएका अनुहारहरू
बेड खाली हुने आशामा
पलपल मरेका आत्माहरू
आज पोल्दैछन् हातका ठेलाहरू
तिम्रो भाषणका तालीहरू ।
हस्पिटलको छिँडीबाट
टुलुटुलु बाटो हेरिरहँदा
बेखबर अक्सिजनका आश्वासनहरू
तयार भए मलामी जान
धितमरून्जे खस्न नपाएका
हस्पिटलको गेटका आँसु
गुम्सिरहेछन् एकान्तमा
आफ्नै गर्भको ज्वालामुखी भै
नआउ तिमी हस्पिटल
छैन यहाँ रातो कार्पेट र सलामी ।
जिन्दावाद,मुर्दावादका नारा सुन्दै
यता उता दौडन्छ एम्बुलेन्स
लाग्छ हस्पिटल हराएको छ
हेर्दा हेर्दे अन्तिम प्राण
आँखै अगाडि सेलाएको छ
न छुन सक्छ कसैले
न हेर्ने सक्छ कसैले
मन्दिर बनेका हस्पिटलहरू
सेतो पहिरनका भगवानहरू
युद्ध गर्दैछन् यमराजसँग
एकमुठी अक्सिजन जोगाउन ।
हस्पिटलमा छैनन्
चुनावी ढ्वाङहरू
पाटीका घोषणापत्रहरू
अपहरण गर्ने कार्यकर्ताहरू
जिन्दावाद, मुर्दावादका नाराहरू
कुर्सी वरपरका पुजारीहरू
हस्पिटलमा छ त केवल
भाइरस जित्नेलाई
हृदयको गोप्य मुस्कान
भाइरससँग हार्नेलाई
हृदयको गोप्य आँसु ।
थकित, निराश अनुहार बोकेर
हस्पिटल हेर्दैछ तिम्रो चुनावी लहर
तिम्रो समवेदनाले थलिएका
अनगिन्ती घाइते मनहरू
आउँदैछन् भोट हाल्न
हस्पिटलका बेवारिसे लासहरू ।
