-नवशीला
म मरेँ भने
बरु बालिदिनु मैनबत्ति मेरो तस्बीरको नजिक
र चिरायुको कामना गर्नू
ती अस्पतालको बेडमा मृत्युसँग जुधिरहेका मनहरुको लागि
प्रार्थाना गर्नु उनीहरु छिट्टै उठुन् भनेर
तर बिन्ति मेरा लागि सञ्जालमा शोक व्यक्त नगरिदिनु –
म बाँचुञ्जेल हजुरहरुले जे जति गर्नुभएको छ नि
त्यो नै काफी छ
तपाईँले म जिउँदो हुँदै लगाउन भएको गुन
तपाईँले म जिउँदो हुँदै गर्नुभएको माया
तपाईले म जिउँदो हुँदै गर्नु भएको सद्भाव
हो त्यही नै पूर्ण छ सम्पूर्ण छ,
तपाईँले मलाई गरेका यी अभूतपूर्व सहयोगहरु
मायाहरु, प्रेमहरु मेरो चुपचाप दिवारमा झुण्डिने तस्बीरको
मधुरो रङभन्दा धेरै उज्यालो हुनेछ चम्किलो हुनेछ –
+++++
तपाईँले सामाजिक दूरी मान्नुभएको छैन
मात्र शारीरिक दूरीलाई महत्व दिनुभएको छ
र मेरा हरेक पीडालाई आफ्ना आँखाले महसुस गरिदिनुभएको छ
परैबाट भए पनि बोलिदिनुभएको छ
ढाडस दिनुभएको छ, इच्छाशक्ति थपिदिनुभएको छ
मन्दिर, मस्जिद, चर्च र गुम्बामा गएर पुकार गरिदिनुभएको छ
हो यही नै त स्नेह हो
यहप् नै त सहयोग हो
सोच्नुस त यी सब गरेपछि किन देखाउनु र सुनाउनुपर्यो
दुनियाँलाई म मरेको खबर !
++++++
म हेर्छु ती सेता कपडामा बेरिएका अचल शरीरहरु
जो हिजो मसँग बात गरिरहेका थिए
मलाई तपाईँलाई केही हुन्न भन्दै मेरो पाइपबाट छिरिरहेको
सासमाथि सास थपिदिएका थिए
हो आज तिनैले मलाई सम्पूर्ण सास सापटी दिएर
आफुहरु निश्वास दुनियाँको बाटो तय गर्दै छन्
एकैछिन अगाडि मृत्यु आखाँमा बोकेर
मपट्टि पिलपिल हेर्ने त्यो बत्तीस वर्षे अनुहार
अहिले केवल हेरिरहेको छ मलाई चुपचाप अचल बनेर ।
+++++++
कतै कुनै दाग नभएको निश्चल सेतो कपडा पहिरिएका
भगवानहरु घरिघरि सास फेर्दिरहन्छन् मेरो
घरिघरि हात सुम्सुम्याइदिइरहन्छन मेरो
आफूलाई जोखिममा राखेर
हो बरु यी भगवानहरुको लागि फूल चढाइदिनू
यि देवताहरुका लागी प्रार्थाना गरिदिनू
तर म मरँे भने पर्दैन सञ्जालमा शोक व्यक्त गरिदिन ।
+++++++
मृत्यु भयंकर हुन्छ
मृत्यु भयावह हुन्छ
जुन मैले मेरै आँखैअगाडि छटपटिइरहेको
त्यो सत्तरी वर्षे अनुहारमा देखेको छु सुनेको छु
मलाई त लाग्छ ती तस्बीरहरु जब दुनियाँले देख्छन् नि
उनीहरु झन् कति भयभित हुन्छन् होला
त्यसैले बिन्ति छ मेरो
नदेखाउनू मेरो तस्बीर
नलेख्नू समवेदना
बरु रोपीदिनू एउटा रुखको बिरुवा
र कामना गर्नू
फेरिरहनु नपर्ने अक्सिजनको –
जीवन भरिएका धड्कनको –
प्रित भरिएका मुटुको –
प्यार भरिएका मनको –
मलाई अझै पनि म मर्छुजस्तो लाग्दैन
तर फेरि शंका लाग्छ.......जुन
केही बेरअघि ती बत्तीस वर्षेले पनि त्यसै भन्थे
हिजो ती सत्तरी वर्षेले पनि यसै भन्थे
तर चुपचाप धडकनले मुटुलाई थाहै नदिई छोडिदियो साथ
र अधुरो बनाइदियो बाँच्ने चाहना
के थाहा कतिखेर मलाई पनि बेखबर छोडीदिने हो साथ !
तर पनि खै किन हो अझै अहिले नै मर्छुजस्तो लाग्दैन मलाई –
तर बिन्ति छ......
??????
म मरँे भने सञ्जालमा शोक व्यक्त नगरिदिनु ल !!!!!
बेलबारी न.पा.–२, लालभित्ति, मोरङ
हालः गोदावरी, ललितपुर
२ जेठ २०७८, आइतबार
(संसारका सम्पूर्ण दुःखी मनप्रति समर्पित)
