-विमल आचार्य
“शब्दकोषमा सर्वशक्तिमान भन्ने शब्द भएता पनि संसारमा सर्वशक्तिमान कोही हुँदैन” भन्ने वाक्यलाई कोरोना भाइरसले पुनः एक पटक पुष्टि गरेको छ ।
यामलाल देवकोटा मकवानपुर जिल्ला वडा नम्बर४ मा बस्ने पुराना बासिन्दा हुन् । धार्मिक ग्रन्थ, सामाजिक सँस्कारका साथै प्राचिन सभ्यता र रितिरिवाजमा अति लिप्त भएका पात्र मध्येका एक हुन् देवकोटा । आधुनिक सभ्यता र प्रविधिको आलोचना गर्ने देवकोटा आफ्नो गाँउका प्रसिद्ध पण्डितका साथै देवकोटा कुलका धामी पनि हुन् ।
कोरोनाको दोस्रो लहर बढेसँगै सरकारले स्वास्थ्य सतर्कता अपनाउन आग्रह गर्दै निषेधाज्ञा जारी गरेको थियो । तर देवकोटा भने आफ्नो प्राचिन सभ्यतालाई प्राथमिकता दिँदै वैशाख महिनामा विवाह,व्रतवन्ध गराउनमा व्यस्त थिए । पढेलेखेका युवाले जनचेतना दिन खोज्दा उनीहरुमाथि बिरालोले मुसालाई झम्टेझैँ झम्टन्थे देवकोटा ।
–जन्म अरू कसैले दिएको हो,
–नाम अरू कसैले राखिदिएको हो,
–दाम अरू कसैले दिएको हो,
–सम्मान अरू कसैले दिएको हो,
–पहिलो र अन्तिम पानी अरू कसैले
खुवाइदिने हो ,
–मरेपछि अन्त्येष्टि कसले गरिदिने हो टुङ्गो छैन, मर्दा पानी खुवाउने मान्छे हुन्छ ÷ हुँदैन टुङ्गो छैन, आफ्नो धन सम्पति कसको हुने हो थाहा छैन । तापनि देवकोटाको अहङ्कार देखेर गाँउलेहरू चकित थिए ।
सायद देवकोटालाई थाहा थिएन “जब हुन्छ घमण्डको पराजय तब हुन्छ जीवनको विजय ।”
पहिल्यैदेखि घरमा कोही बिमारी भयो भने कुलका देवता रिसाएका हुन भनी पाठपूजामा लाग्दथे । मलाई केही हुँदैन ,कोरोना सामान्य रूघाखोकी हो भन्ने देवकोटामा कोरोनाको लक्षण देखा पर्यो । देवकोटाले सुरूमा कोरोनालाई पत्याएनन्, चिकित्सकको सल्लाह लिनुको सट्टा उनी यो सामान्य ज्वरो हो भनी गाँउमा बडामहाधिराजझैँ आफ्नो अहङ्कार देखाउँथे । समस्या झन जटिल बन्दै गएपछि अस्पताल जानुको सट्टा उनी घरमा रातो भालेसहित धामी झाँक्री लगाउनतिर लागे ।
अन्ततः उनलाइ बचाउन कठिन भएपश्चात् अस्पताल लानेबाहेक केही उपाए भएन । मुत्युको मुखबाट बचाउन उनलाई अस्पताल पुर्याइयो । प्रविधिको आलोचना गर्ने देवकोटालाई आज त्यै भेन्टिलेटर जीवनदाता भएको छ । कहिल्यै ग्यासमा पकाएको नखाने देवकोटालाई आज त्यै सिलिन्डरमा भरिएको अक्सिजनले बचाइरहेको छ । धर्मको अन्धभक्त भएर आफ्नो जीवनकालमा भगवान देखे देखेनन् थाहा भएन । तर जनचेतना फैलाउने तिनै डाक्टर भगवान भएका छन् । कहिल्यै सवारी साधन नचढ्ने देवकोटालाई एमबुलेन्सले नँया जीवन दिएको छ ।
उनी भन्छन्, “सोचेको थिएँ जन्म सामान्य भए पनि मुत्यु इतिहास बनोस् तर मुत्यु पीडादायी बन्दैछ । समय कहिल्यै कसैको नहुँदो रहेछ । समयसँग चल्नुपर्छ भन्ने बोध भर्खर हुँदैछ । अब भौतिक जीवन कति बेला सकिने हो अत्तोपत्तो छैन । जीवनभर माटो र सिमेन्टले बनेका भगवानको पूजा गरियो तर भगवान त अस्पतालमा सेतो कपडा लगाएर बसेका हुदाँ रहेछन । मेरो कर्तुतलाई फर्केर हेर्दा कहिलेकाहीँ त लाग्छ म बढी बाँचेँ । अब यो आइसोलेसनको बेडबाट घर फर्किन पाइन्छ÷पाइन्न थाहा छैन तर घर फर्कने अवसर आयो भने म भुइँफूल बन्नेछु जसले कहिल्यै झर्ने पीर गर्नु पर्दैन ।
उ बेला अहङ्कार देखाइया, सर्वमान्य आफँैलाई ठानियो तर आज मुत्युको मुखमा आएपछि चेतना खुल्दैछ ।”
एकदिन त कारोना संसारबाट अवश्य बिदा होला । तर हाम्रो अहङ्कार र घमन्ड संसारबाट बिदा भएन भने हामी कोरोनाभन्दा खतरनाक भाइरसलाई स्वागत गर्न बाध्य हुन्छौँ । कतै कोरोनाले तपार्इँजस्तै अर्काे यामलाल देवकोटा त खोज्दै छैन ?हुन सक्छ । बेलैमा सजक भएनौँ भने फेरि सच्चिन्छु भन्ने अवसर पनि नआउला । केही समय सबै मिली कारोना भाइरसविरूद्ध लागौँ ,बाँकी समय हाम्रो हुनेछ । यस्तो बेला हामी जागेनौँ भने भावी समयमा हामी हुँदैनौँ र समय हाम्रो हुँदैन ।
