सुदूर वनपाखामा
शीतको थोपाथोपा पन्छाउँदै
बिहान फक्रनै हतार थियो तिमीलाई
त्यसै मौकामा
उडेको पहिलो कुमारी रङ फक्रनै
हतार थियो मलाई
सधैँ यहीँ आएर साँझ खसिदिन्छ
र आज पनि त्यही बोझिलो साँझ बोकिरहेछु

कसरी बताऊँ तिमीलाई
कसरी चिनाऊँ तिमीलाई
तिमीले सुस्तरी घुम्टो खोल्दा
अन्जानमा तप्केको
शीतको पहिलो थोपा मै हुँ भनेर ।