- नरेश कोइराला
सपनाका चाङहरु बोकेर
राजधानी पसेका
मजस्ता कयौँ ’म ’ हरु थिए
आफ्नो क्षमताको उचित मूल्य नपाएसी
हरियो कागजसँग साट्न बाध्य भई
कति परदेश भासिए ।
कति अझै पनि,
श्रम मन्त्रालयको आँगनमा
महिनौँ दिनदेखि घाम तापिरहेका होलान् ।
अभावैअभावमा पनि हिस्स हाँस्न सिक्छु
यिनै धुलाम्य सडकमा मेरो पेट
र सपनाहरु सजाउँछु भनी बसिरहेका होलान् ।
किनारा नमिले पनि,
कयौँ अरूलाई डुबाएर पनि तर्न सिक्दै होलान् । गन्तव्यविहिन यात्री भई
पुर्पुरोमा हात राखी,
लामो सुस्केरो सास लिँदै
विश्रामको लागि
चौताराको प्रतीक्षा गरी कयौँ हिँडिरहेका होलान् ।
कयौँ मुहारमा मुस्कान ल्याउनका निमित्त
आफ्नो चोटलाई
नयाँ गन्तव्यको मलमपट्टिले बाँधी
हिरालाई खोज्न
सुनौलो रातको प्रतीक्षामा
बामे सर्न खोजिरहेका छन् ।
