(भुजङ्गप्रयात छन्द)
पढँें न्याय शाश्त्रादिको शूत्र भारी ।
विदेशी कयाँैं पुस्तकै कण्ठ पारी ।।
सवैबाट विद्वानको मान पाएंँ ।
त्यही विद्वता नै भजाएर खाएँं ।।
(१)
बिहानै सबेरै उठी फीस बुझ्छु ।
भिरी कोट न्यायालयैतर्फ कुद्छु ।।
छ ऊ ज्यानमारा, म निर्दोश भन्छु ।
यहांँ छैन केही दशी ठोस भन्छु ।।
(२)
विनापञ्जिकाको छ यो कार्यशाला ।
यसैमा बसी गर्दछौं गोप्य चाला ।।
यता चोर भेटीकनै फर्कंदै छन् ।
उता ज्यानमाराहरू पर्खंँदै छन् ।।
(३)
बलात्कार गर्नेहरु फोन गर्छन् ।
सबै भ्रष्ट आईकनै जेब भर्छन् ।।
सबै पातकीले ममा प्रेम गर्छन् ।
मलाई रिझाईकनै पार तर्छन् ।।
(४)
सबै कर्मचारी तथा न्यायमूर्ती ।
मिलाएर माड्छौं खुबै चून सुर्ती ।।
त्यही चून सूर्ती लूकाएर चाख्छौं ।
र पक्का छ आस्था बचाएर राख्छौं ।।
(५)
कयौं चून सुर्ती मिलाएर खाएँं ।
उही चून माफीकको बुद्धि पाएंँ ।।
त्यही चून खाई हँुंदा भ्रष्ट बुद्धि ।
शरीरै गनायो कता चित्त शुद्धि ।
(६)
म कानूनकर्मी बनें न्यायमूर्ती ।
नयां हो नियुक्ती, पुरानै छ सुर्ती ।।
बुझी यो नियुक्ती म भन्दैन्छु फेरि ।
गिदी हेर्नुपर्थ्यो, चुने लिङ्ग हेरी ।।
(७)
त्यही लिङ्ग हेरी भएका नियुक्ती ।
हरुबाट न्यायालयै माग्छ मुक्ती ।।
घरैका तला थप्न ती छन् शिपालु ।
गिदी छामिहेर्दा पिंँडालू पिंँडालू ।।
(८)
घरै भो पिँंडालू, बनै भो पिंँडालू ।
नियांँ माग्न जाँंदा पिंँडालू पिंँडालू ।।
अहो ! त्यो छ कोक्याउने चीज कस्तो ?
त्यही विक्छ जम्मै हुंँदा मूल्य सस्तो ।।
(९)
