रुषा थापा
०७४ फागुन ३ गते नेकपा एमाले अध्यक्ष केपी शर्मा ओली दोस्रो पटक प्रधानमन्त्री बने । उनी नेतृत्वको सरकारमा रामबहादुर थापा गृहमन्त्री भए । उनले उपत्यकाभित्र सञ्चालित कवाडी गोदाम, ड्राइभिङ सेन्टर, बसपार्क, अटो शोरुम, रिकन्डिसन, वर्क शप, हार्डबेयर, सिमेण्टी गोदाम, पार्टी प्यालेस, व्यापारिक महल, सुपरमार्केट, तथा तरकारी बजार बाहिर सार्ने निर्णय गरे ।
यस्तो निर्णय गर्नुको कारण थियो, अस्तव्यस्त ट्राफिक जाम । गृहमन्त्री थापाले निर्णय गर्दै ३५ दिने सूचना जारी गरे । सो अवधिभित्र उपत्यकाबाट त्यस्ता व्यापार व्यवसाय सार्न भनियो । यद्यपि, अहिले पनि उपत्यकामा यस्ता व्यवसाय सञ्चालन भइरहेका छन् । यता, काठमाडौं महानगरपालिकाले केही वर्षअघि एउटा सूचना निकाल्यो, कवाडी हटाउने ।
महानगर क्षेत्रभित्र कवाड व्यवसाय सञ्चालन गर्न नदिने भनिएको छ । सोहीअनुरुप महानगरले कवाड व्यवसाय हटाउनसमेत थालेको छ । तर, कवाड व्यवसायमा केही राजनीतिक दलका नेताहरुको लगानी छ । त्यसकारण महानगरको यो निर्णयविरुद्ध उनीहरु लागि परेका छन् । महानगरलाई असफल बनाउन सरकार र राजनीतिक दल सक्दो प्रयास गरिरहेका छन् ।
०७९ मंसिर १२ गते थापाथलीको सुकुम्बासी बस्ती हटाउन महानगर प्रहरी बलको डोजर पुग्यो । सुकुम्बासी र महानगर प्रहरीबीच द्धन्द्ध भयो । र, महानगर प्रहरी पछि हट्यो । त्यतिबेला एमाले विपक्षमा थियो । ओलीले सुकुम्बासी हटाउने महानगरको कदमको चर्को विरोध गरे । अहिले उपत्यकाभित्र जति पनि पेट्रोल पम्प वा ग्यास डिपो सञ्चालित छन्, ती अव्यवस्थित र मापदण्डविपरीत छन् ।
महानगरले त्यो हटाउन खोज्दा पनि ओलीले विरोध गरे । न्यूरोडमा फुटपाथ विस्तार गर्न खोज्दा पनि एमाले नै बन्धक बन्यो । त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थन छेउमै हवाई इन्धन डिपो छ । थानकोटमा ग्यास डिपो छ । यी डिपोका कारण जोखिम बढेको छ । सानो दुर्घनाले समेत यहाँ ठूलो जनधनको क्षति पुग्नसक्छ ।
ओली नेतृत्वको सरकारले ०८१ साउनमा एयरपोर्ट नजिकको हवाई इन्धन डिपो सार्ने निर्णय गरेपनि हालसम्म सारिएको छैन । जग्गा विवादका कारण यो निर्णय अलपत्र हुन पुगेको छ । उपत्यका क्षेत्रफलको हिसाबले सानो छ । तर, रंगशालादेखि हरेक सरकारी निकाय, एयरपोर्ट, तरकारी बजार, बसपार्क सबै यही छ । जसले उपत्यकालाई अस्तव्यस्त बनाएको छ ।
उपत्यका ट्राफिक जामको अखडा बनेको छ । सबै सेवासुविधा यही भएपछि देशभरका जनता पनि यही थुप्रिएका छन् । उपत्यकामा एउटा कोठाको लागि हानाथाप भइरहँदा गाउँका घरमा ताल्चा झुण्डाइएको छ । रोपनीका रोपनी जमिन बाँझो छाडिएको छ ।
यति मात्र होइन, गाउँमा पर्याप्त जग्गा भएकाहरु यहाँ सुकुम्बासी हौं भन्दै खोला, नदी किनाराको जमिन कब्जा गरेर बसेका छन् । करोड पर्ने जमिन सित्तैमा पाइने भएपछि सुकुम्बासीको नाममा उपत्यकाको खोला, नदीको जमिन हड्पने क्रम जारी छ । फेरि हाम्रा नेताहरुमा पनि भिजन एक रुपैयाँको भएन ।
जे मन लाग्यो, त्यही गरिदिने । सत्यतथ्य थाहा नपाई अन्धो विश्वास गरेर कसैलाई पाि सरकारी सम्पत्ति दानमा दिइदिने । जनतामा पनि कहिल्यै चेतना आएन । नेताहरुको असली रुप देखेर पनि अनदेखा गरिरहेका छन् । देउवाले डडेल्धुराबाट चुनाव जितेका छन् । तर, उनी वर्षमा एक दिन पनि त्यहाँ जाँदैनन् । काठमाडौंमा आलिशान घर बनाएर बसेका छन् ।
ओलीको पनि बालकोटमा महलजस्तो घर छ । यद्यपि, उनी चुनाव चाँहि झापाबाट लड्छन् । आम जनता पार्टीका अध्यक्ष एंव सांसद प्रभु साहले कवाड व्यवसाय हटाउने काठमाडौं महानगरको निर्णयको चर्को विरोध गरिरहेका छन् । काठमाडौंबाट कवाड व्यवसाय हटाउनुहुन्न भन्दै उनी.उफ्रिरहँदा विदेशी ऋण लिनुहुन्न, छिमेकीले कब्जा गरेको नेपाली भूभाग फिर्ता ल्याउनुपर्छ भनेर चाँहि चुइक्क बोल्दैनन् ।
नेताहरु स्थानीय तहलाई काम गर्नै दिँदैनन् । काम गर्न खोज्यो भने बाधक बनिहाल्छन् । किनकि भोलि फेरि उसले चुनाव जित्न सक्छ । उसको भोट बढ्नसक्छ । त्यसकारण स्वतन्त्र जनप्रतिनिधिले गर्ने हरेक काममा राजनीतिक दल प्रमुख बाधक बनेका छन् । भक्तपुरको सूर्यविनायक नगरपालिकाका मेयर वासुदेव थापाले केही दिनअघि प्रधानमन्त्री ओलीलाई भेटेर नगरपालिका क्षेत्रमा क्रिकेट रंगशाला बनाइदिन आग्रह गरे ।
खेतीयोग्य जमिनहरु यस्तै रंगशाला, भ्यु टावर, सरकारी कार्यालय, निजी घर तथा बाटो बनाउने नाममा मासिएको छ । जमिनमात्र होइन, राज्यको करोडौं रकम पनि यसमा खर्च हुने गरेको छ । फेरि काममा दुई करोड लागेमा ३० करोड लागेको भनी भुक्तानी लिने । उद्योग, कलकारखाना खोल्नुपर्ने ठाउँमा यस्ता अनावश्यक क्षेत्रमा करोडौं खर्चिरहेको अवस्था छ ।
देशका युवाहरु काम नपाएर धमाधम विदेशिरहेका छन् । अनि युवालाई रोक्न देशभित्रै उद्योग, व्यवसाय सञ्चालनमा प्रोत्साहन गर्नुको साटो सरकार चाँहि नचाहेको ठाउँमा रंगशाला, सरकारी कार्यालय, बाटो बनाउनमै व्यस्त छ । दुर्गममा अझै पनि बाटो पुगेको छैन । यहाँ त आज पिच गरिएकाने बाटो भोलि ढल वा खानेपानी जोड्ने भन्दै निकालिन्छ ।
राजनीतिक दल र नेता कलाकारभन्दा कम छैनन् । आफैं देश लुट्छन्, आफैं विरोध गर्छन् । यसको ज्वलन्त उदाहरण हो, मजदुर किसान पार्टी । ०४८ सालदेखि भक्तपुरमा यो पार्टीले जित्दै आएको छ । पहिले नारायणमान बिजुक्ँछे र अहिले प्रेम सुवाल भक्तपुर क्षेत्र नम्बर १ का जनप्रतिनिधि छन् । स्थानीय तहमा नेमकिपाकै जनप्रतिनिधि छन् ।
भक्तपुरका सरकारी, सार्वजनिक, गुठी, ऐलानी, मठमन्दिर, ताल, पोखरीका जग्गा सबै व्यक्तिको नाममा गइसक्यो । यहाँ ८० प्रतिशत स्थानीय विस्थापित भइसके । यहाँको सरकारी जग्गा नेमकिपाकै कार्यकर्ताले आफ्नो नाममा लगेका छन् । अनि सांसद प्रेम सुवाल चाँहि सदनमा देशको कुरा गर्छन् ।
भ्रष्टाचार र राज्यको सम्पत्ति दोहन गर्नेलाई टुँडिखेलमा झुण्डाइयोस् भन्छन् । त्यसो भए उनी आफैं कहिले गएर झुण्डिने त ? नेताहरुले जनतालाई भ्रममा पार्ने, देश लुट्ने र आफ्नालाई पोस्नेबाहेक केही गरेनन् । जनताको कर र राज्यको सम्पत्तिको दोहन गर्न मात्र जाने । सरकारी, सार्वजनिक, गुठीका जग्गा देख्नै नहुने ।
कब्जा गरिहाल्नुपर्ने । नेताहरुले जनतालाई पढ्नुपर्छ त भने । तर, पढ्न चाँहि दिएनन् । जनताका छोराछोरी पढ्ने ठाउँलाई आफ्ना कार्यकर्ता भर्ति केन्द्र बनाएका छन् । शिक्षकको नाममा केही नजानेकालाई भर्ना गरेर पोसिरहेको अवस्था छ । अनि त्यस्ता शिक्षकबाट पढेका विद्यार्थी कस्ता हुन्छन् ।
गुण्डाले आफ्नो छोराछोरीलाई गुण्डै बनाउँछ भनेझैं दलको आडमा जागिर पाएका शिक्षकले पनि विद्यार्थीलाई झोले नै बनाउन सिकाउँछ । ०८० पुस २३ गते सर्वोच्च अदालतले नदी, खोला आसपास कुनै पनि संरचना बनाउँदा ४० मिटर छोड्न आदेश जारी गर्यो । त्यसको पनि एमालेले नै विरोध गर्यो ।
यतिमात्र होइन, ०७० साल अघिको सरकारले उपत्यकाभित्र सञ्चालित इट्टाभट्टा र क्रसर व्यवसाय हटाउने निर्णय गरेको थियो । तर, ०७१ सालमा एमाले नेता महेश बस्नेत उद्योगमन्त्री बनेपछि सो निर्णय खारेज गरिदिए । त्यति मात्र होइन, रोकिएको मदिराको लाइसेन्ससमेत खोलिदिए ।
त्यसबापत उनले करोडौं घुस खाएको आरोप लाग्ने गरेको छ । एमाले हरेक राम्रो काममा बाधक बनिरहेको छ । फेरि उही देश र जनताको गुनगान गाउँछ । जुन दिन जनताले यो कुरा बुझ्नेछन्, त्यो दिन एमालेहरुको भागाभाग चल्नेछ ।
