‘एकै रातमा आठ जनासम्मलाई खुसी पारेको रेकर्ड छ । उनीहरूले आफ्नो सन्तुष्टिका लागि मेरो शरीरभरि कोतर्छन् । तर, त्यसको दाग शरीरमा होइन, आत्मामा बस्छ,’ नयाँ बसपार्कको पुलको छैवैमा बसेर चिया पिउँदै गर्दा सुनाइन् उनले ।
२७ वर्षीया सञ्जु तामाङ (नाम परिवर्तन) ले यस्ता दाग सँगाल्न थालेको पाँच वर्ष भयो । पर्वत जिल्लाको कुश्मा घर भएकी उनको बिहे भएको छ महिनामै श्रीमान्को मृत्यु भयो ।
२० वर्ष नपुग्दै एकल भएपछि ‘लोग्ने टोकुवा’ भन्दै आफूलाई घरबाट निकालिदिएको उनी बताउँछिन् । उता माइतीपट्टि पनि उनका कोही थिएनन् । बुबाको मृत्युपछि आमाले अर्कैसँग बिहे गरिन । त्यसैले उनी आफूलाई संकट पर्दासमेत माइतीको आँगन टेक्न नगएको उनले बताइन् । भनिन्, ‘आमा त जन्म दिने हुन् नि, बाबा अर्कै हुन् । त्यसैले दुःखमा पर्दा पनि आमा भएको ठाउँ गइनँ । बरु काठमाडौं आएँ ।’
कलिलैमा एकलहुँदा समाजबाट अपमानित र घरबाट निकाला भएपछि उनी सहाराविहीन भइन् । श्रीमान्को मृत्यु भएपछि सहाराविहीन बनेर काठमाडौं आएकी सञ्जुले ठमेलको एक होटलमा सरसफाइ गर्ने काम पाइन् ।
भाँडा माझ्ने, पोछा लगाउने, लुगा धुने काम गरेर उनले एक महिनामा ६ हजार रुपैयाँ कमाउँथिन् ।
गोरो वर्णकी उनको कसिलो शरीर अनि लजालु स्वभावले होटलमा आइरहने एक जना ग्राहकको मन जित्यो । हप्तामा एक पटक आउने ती ग्राहक हेर्दाहेर्दै नियमित आउन थाले । आउजाउसँगै ती व्यक्तिसँग उनको चिनजान पनि बढ्न थाल्यो ।
सञ्जुलाई ती व्यक्तिसँगको चिनजानले विस्तारै मायाको भूमरीमा पार्यो । यी सबै कुराहरू होटलका साहुले नियालिरहेका थिए ।
एक दिन साहुले नै ती व्यक्ति र सञ्जुलाई एकै कोठामा बन्द गरिदिए । सञ्जुलाई लाग्यो, उनको मायालाई बुझेर ती व्यक्ति पनि त्यो बन्द कोठामा बस्न राजी भएका होलान् । तर, उनले त सञ्जुलाई १ घण्टाका लागि १० हजार रुपैयाँमा पो खरिद गरेका रहेछन् ।
सञ्जुले भनिन्, ‘जब ती व्यक्तिले मेरो शरीरलाई पानी बनाएर घटघटी पिएर हातमा पैसा थमाएर बाहिरिए, तब मात्रै मलाई वास्तविकता थाहा भयो ।’त्यसपछिका दिनमा होटलकै साहुले दिनहुँ नयाँ ग्राहक ल्याउँदै उनको जवानी बिक्री गरेर उनैमाथि पैसा बर्साउन थाले ।
‘मलाई माया गर्छ भन्ने भ्रम रहेकाले होटलमा पहिलो पटक बिताएको १ घण्टामा मेरो सहमति नै थियो । पछि त्यही १ घण्टाको भिडियो, फोटो सार्वजनिक गरेर तँलाई बर्बाद गर्छु भन्दै ती साहुले मलाई यौनकर्मी बन्न बाध्य गराए,’ कहालीलाग्दो विगतलाई सम्झँदै सञ्जुले भनिन् ।
होटलमा यौनकर्मी भएर बसेको थाहा पाएपछि उनलाई सोह्रखुट्टेको कोठाबाट निकालिदिए घरबेटीले ।
‘वेश्या राख्ने घर होइन मेरो भन्दै घरबेटीले लछारपछार गरेर निकालेपछि मलाई आफैँसँग घिन लाग्यो । वास्तविकता बताउने हिम्मत भएन, मर्छु भन्ने पनि सोचेँ तर, मर्नुभन्दा वेश यौनकर्मी बनेर बाँच्नु राम्रो लाग्यो,’ उनले भनिन् ।
कोठाबाट निकालिएपछि त्यही होटलमा केही समय बसिन् सञ्जु । त्यो बसाइले साहुलाई झनै फाइदा भयो । त्यसपछि, उनले एकै दिनमा पाँचदेखि आठ जनासम्मलाई यौन सन्तुष्टि दिनुपर्ने भयो ।
‘धेरै जनासँग एकै दिन यौन सम्पर्क गर्दा भोग्नुपरेको पीडा सुनिदिने कोही थिएन, ग्राहकले पैसा साहुलाई दिन्थे, अनि साहुले मलाई आधाभन्दा कम दिन्थे । आफ्नै शरीरको मूल्य अरुले तोक्दा असह्य भयो । त्यसपछि आफैँ धन्दा गर्न थालेँ,’ अनुहारमा कुनै हीनता नदेखाई भनिन् उनले ।
सञ्जु भन्छिन्, ‘यो धन्दामा लाग्ने कोही पनि रहरले लागेको हुँदैन । हरेकको आ–आफ्नै कहानी हुन्छ । तर, त्यो कुरा कसैले बुझ्दैन । हामी खोला न हौँ, तिर्खा लाग्नेहरू खोज्दै आउँछन् ।’ २० देखिमाथि ६० वर्षसम्मका पुरुषहरू ग्राहक हुने गरेको उनले बताइन् ।
यसरी रेट तोकिएर आएपछि ग्राहकले चाहेअनुसारको यौन क्रियाकलाप गर्नुपर्ने उनको भनाइ छ ।
‘पैसा तिरेपछि उनीहरूले जे भन्यो, त्यही गर्नुपर्छ । सहनै नसक्ने गरी यौन क्रियाकलाप गर्नुपर्दा धेरै यौनकर्मीहरूले ड्रग्स प्रयोग गर्छन् । जसले उनीहरूको जीवन नै बर्बाद बनाएको हुन्छ । यो कुरा कसले बुझ्ने ?,’ उनी भन्छिन् ।
सञ्जुसँगै त्यो दिन नयाँ बसपार्कको पुलमा भेटिएकी अर्की साथी पार्वती (नाम परिवर्तन) को पीडा पनि उस्तै छ ।
उनी आफ्नो परिवार पाल्नका लागि यौनकर्मी बन्न बाध्य भएको बताउँछिन् । आमा आँखा नदेख्ने अनि बुबाको एउटा हात नभएका कारण उनी सानैदेखि मजदुरी गरेर हुर्किएकी हुन् । उनका एक भाइ र एक बहिनी छन् ।
काठमाडौंको कलंकीमा कोठा भाडामा बस्ने उनको स्थायी ठेगाना धरान हो । आमाबुबाले काठमाडौंको सडकमा कहिले गीत गाएर त कहिले मागेर अनि उनले गर्ने मजदुरीले पनि सबैको पेट पाल्न धौधौ भयो ।
‘दिनभरि भारी बोक्दा ७ सयदेखि १ हजार रुपैयाँसम्म कमाइन्छ । त्यो कमाइ हेर्ने कि खाने भन्ने हुन्छ । आफूले पढ्न नपाए पनि भाइबहिनीलाई पढाउने इच्छा छ । त्यसैले आफ्नै खुसीले यो पेसामा आएकी हुँ,’ उनी भन्छिन् ।
भर्खर २४ वर्षमा टेक्दै गरेकी उनलाई आफू यौनकर्मी बने पनि परिवारलाई खुसी राख्न पाएकोले कुनै ग्लानि छैन । भन्छिन्, ‘भाइ र बहिनीलाई बोर्डिङमा पढाएकी छु । ज्याला मजदुरी नै गरेको भए शायद अहिले मेरा भाइबहिनी पनि दैनिक मजदुरी नै गर्न बाध्य हुन्थे । यही कुराले सबै पीडा भुलेकी छु ।’
पेट पाल्नका लागि यो काम गरे पनि शारीरिक पीडा धेरै हुने भएकाले एक दिनमा दुई जनाभन्दा बढी ग्राहकलाई सेवा दिन नसक्ने उनले बताइन् ।
देख्ने मान्छेले शरीर, कपडा, मेकअप देख्छन् तर त्यही मेकअपले लुकाएको असली अनुहार देख्ने कोही हुँदैनन् । समाजमा उनलाई चिन्नेहरूले ुधन्दावालीु, ुमालु, ुवेश्याु, ुचरित्रहीनुको दर्जा दिन्छन् ।
‘यौनकर्मी बन्नु घृणित काम हो भने यौनकर्मीकहाँ धाउने पुरुषहरू कसरी पवित्र हुन्छन् ?,’ उनी प्रश्न गर्छिन् ।
‘हामी वेश्या हौँ भने श्रीमान्को खुट्टाको पानी खाएर लोग्नेको लामो आयुको प्रार्थना गर्ने, उसको परिवारको ख्याल राख्ने, वंश धान्ने श्रीमतीलाई धोका दिएर बाहिर रात काट्न हिँड्ने पुरुषहरू झन् महावेश्या हुन्,’ उनी थप्छिन् ।
कोरोना भाइरसका कारण छ महिना लकडाउन भयो । यो अवधिमा पनि सञ्जु र पार्वतीको व्यवसाय भने ठप्प नभएको उनीहरू बताउँछन् ।
उनीहरूले फोनबाटै ग्राहकसँग टाइमको बार्गेनिङ गर्ने र आफ्नो लिङ्क भएका होटल तथा गेस्ट हाउसबाटै व्यवसाय गरेको बताए ।आफ्नो शरीर अर्कोलाई सुम्पिएर पैसा कमाउनु आफूहरूको रहर नभएको र छिट्टै यो पेसा छाड्ने विचार उनीहरूको छ ।
‘त्यसैले पनि रोगको डरलाई समेत पन्छाएर काम गरिनै रह्यौँ । बरु कम पारिश्रमिकमै चित्त बुझायौँ,’ उनीहरू भन्छन् ।
गरिबी, अभाव, बाध्यता र जिम्मेवारीले बनाएको यौनकर्मीलाई ुमालु, ुधन्दावालीु, ुवेश्याु, ुबुलेटु देख्ने यो समाजले उनीहरूलाई पीडाबाहेक अरु केही दिएकै छैन ।
पैसाको आडमा फरक–फरक यौन सन्तुष्टि लिएर खुलेआम हिँड्नेहरूका सामु मनभरि पीडा, तनभरि चोट, अनि आत्मामा दाग बोकी फुल मेकअपमा सजिएर पनि मुख लुकाएर हिँड्न बाध्य छन् यौनकर्मीहरू । शिलापत्रबाट
