खै केमा रमायौ कवि !
त्यस देशसँग तिमी ?
तिमी परदेशिएपछि
निरन्तर बगिरहने ह्यात्रुङको झरनाझैँ सम्झना
शरदको घामझैं छाइरहन्छ जिन्दगीमा ।
सायद इतिहासको एक पाइला हुनुपर्छ
भानुको सालिकछेउ हुँदै
देवकोटाको सालिकसम्म पुग्दा
जीवनको अर्थ कताकता के के अथ्र्याउँथ्यौ
र मुर्दा अक्षर ब्युँताएर जीवन दिन्थ्यौ
र भन्थ्यौ कि
कविता नै जीवनको केन्द्र हो ।
तिमी नै त हौ नि कवि !
मभन्दा बढ्ता राष्ट्रवादी कुरा गथ्र्यौ
म भन्थेँ
माटो नेपालको होस् या अनेपालको
यसको सुगन्ध उस्तै हुन्छ
यसमा बग्ने पसिनाको रङ उस्तै हुन्छ
भन्थ्यौ तिमी
यो मान्छे पटक्कै ठीक छैन, देशको लागि ।
समयान्तरमा तिमीले देश छाड्यौ
कुमालकोटी कीराले घर छाडेझैं ।
र अहिले
देशको अर्थ पनि फेरेछौ तिम्ले
जीवनको अर्थ पनि फेरेछौ तिम्ले ।
तिम्रो अर्थमा
पुरानै रीत
पुरानै माटो
पुरानै आकाश
पुरानै देशमा छु
तर मेरो अर्थमा
यहाँ म आफ्नै सुन्दर देशमा छु
र आफ्नो देशमा हुनु
कुनै पनि भीडहरूमा एक्लो नहुनु हो
र एक्लो नहुनु नै जीवन हुनु हो
कतै तिमी
त्यताको भीडमा एक्लो त छैनौ ?
तिमी आजकल
कहिलेकाहीँ मेरो देश आइपुग्छौ
खबरपत्रबिनाको हुलाकीजस्तो
र फर्किन्छौ ठेगाना नमिलेको चिठी जस्तै
आफ्नो नभएको देशतिर ।
कवि !
कसरी पो हरायो तिम्रो राष्ट्रवाद
साँझमा आफ्नै छायाँ हराएसरी ।
...........
(आगाको फूलहरू कविता सङ्ग्रहबाट)
