धरानः स्व. विमल गुरुङ स्मृति पुस्तकालय धरानद्वारा आयोजित २८ औं नेपाली कविता प्रतियोगितामा हिजो भएको प्रतियोगितामा उत्कृष्ट भएका ३ वटा कविता यसप्रकार छन् ।
पहिलो स्थान
आगोको आवाज
– जीवन खत्री, रामेछाप
मलाई लगेर
अँगेनोमा सल्काउनुपर्ने थियो ।
अँगेनोमा सल्किन पाएको भए
चिसो पन्छाएर, न्यानो छर्ने थिएँ ।
भात भान्सामा भूमिका खेल्ने थिएँ ।
आउँदै छन् कि कोही पाहुना ?
विश्वासको पुरानो काँधमा बसेर जनाउ दिने थिएँ ।
मेरै ओठलाई छोएर सल्कने थियो पानस
जसको उज्याला आँखा मागेर तिमीले
छाडीजाने प्रेमिकाको तस्बिर फेरि हेर्न सक्ने थियौ ।
आधा लेखिछाडेको कविता पूरा गर्न सक्ने थियौ ।
कहाँ थन्काई राखिएको थियो ?
नारायण गोपालको धुन भरिएको क्यासेट,
खोजखाज गरेर एक रुन्को विरह सुन्न सक्ने थियौ ।
मै पनि, खुब कुरूप भैसकेथेँ
सल्किँदा–सल्किँदा, बाटो दोबाटो र सडकहरूमा ।
अँगेनोमा सल्किन पाएको भए,
एक हरफ अरू थपिने थिएँ, बाँच्नुको सार्थक कविता ।
शङ्कालु आँखाहरूको भित्तामा,
विश्वासको एक कुचो रङ, अरू पोत्न सक्ने थिएँ ।
तर के गर्नु ?
कुनै देशभक्त नौजवान प्रहरीजस्तो छु आफू
झिकिएको छ आफैँबाट आफ्नो चेतना
र सञ्चालित छु कुनै माथिको आदेशबाट ।
पुतलीहरूको पखेटा जला, हवस् सा’प ।
किताबका पानाहरू जला, हवस् सा’प ।
फलका हाँगाहरू जला, हवस् सा’प ।
कहिले त लाग्छ,
कति शानदार हुनेथियो जीवन,
कि कुनै बिरामीको लागि पानी उमालिरहन पाए
सुत्केरी ढाडको लागि, कोइला जलिरहन पाए
सल्कनै परे पनि जङ्गलमा,
वनभोजमा रमाइलो पकाइरहन पाए
वा विचारको मन्दिरमा सल्काइदिन पाए दियो,
अथवा आशाको पूजा कोठामा
सल्काइरहन पाए, अगरबत्ती ।
जल्नु, जलाउनु मेरो धर्म
तर, किन उठायौ मेरो गलत फाइदा
किन सल्कायौ मलाई फूलहरूको घाँगरमा ?
किन जलायौ मलाई चराहरूको गुँडमा ?
यात्रुहरू बोकी हिँडेको बसभित्र
पेट्रोल छर्केर मलाई किन सल्कायौ ?
बेउत्तर जल्दाजल्दै
बेउत्तर, जलाउँदाजलाउँदै
धेरैपछि आज, आफ्नै प्रश्नहरूको
अलि भिन्न जवाफ पाएको छु मैले
कि, म तिम्रो छानोमा पनि सजिलै उक्लिन सक्ने रहेछु ।
दोस्रो स्थान
पासपोर्ट उडान
– अस्मिता श्रेष्ठ, काठमाडौं
प्वाँखहरू पलाएका हुनेछन्
र म चराझैं
उडिरहेको हुनेछु आकाशमा
मेरो घरबाट ओर्लिएको बाटो
भूगोलको कुन किनारमा अडिन्छ ?
कहाँनेर फुलिरहेको होला यतिबेला
संसारकै सबैभन्दा सुन्दर फूल ?
कहाँनेर गुन्जिरहेको होला यतिबेला
संसारकै सबैभन्दा सुमधुर धुन ?
छिचोल्दै–छिचोल्दै आफैंभित्रको कोलम्बस आवाज
मैले पुग्न पर्छ त्यहाँ
प्रेमका अनेक गीत लिएर जानु छ
र मित्रताको इन्द्रेणी पुलले
जोड्नु छ गोलाद्र्धका मनहरू
नाइल नदीको किनारमा उभिएर
सुनाउनु छ इजिप्टको पिरामिडलाई
अमेरिकाको व्हाइट–हाउसलाई
बर्लिनको पर्खालका अवशेषहरूलाई
मेरो देशको कविता,
भेटेर आफूजस्तै अन्य अनुहारहरू
सजाइदिनु छ हार्दिकताको एक थुँगा गुराँस,
भेटेर सबैभन्दा सुन्दर घाम
दिनुछ मेरो देशको ठेगाना,
संसार जित्न हिँडेको अलेक्जेण्डरझैं,
संसार चिन्न हिँडेको सिद्धार्थझैं हिँडेर
बरु लेखुँला तिमीलाई
ताजमहलको आँगनमा उभिएर प्रेमपत्र
क्रोधका चट्टानजस्ता ओठहरूमा
खोप्दै हिँडूला सद्भावको गीत
सिङ्गो धरती
आफ्नै पैतालाले सुम्सुम्याएर
जोगाऊँला बन्धुत्वको बगैँचामा फूलहरूका मुस्कान
र फर्कँदा
कतै नबिर्सी माटोको ढुकढुकी
लिएर आउनु छ लाल्टिनको मधुरो टहकमा
अलिकति चेतनाको उज्यालो
खेतका कुटो–कोदालीलाई
नौला साथी यन्त्र–उपकरणहरू
लिएर आउनु छ निर्माणका नौला योजनाहरू
पाठशालाको कालो पाटीलाई
मिथकजस्तै चम्किला कथाहरू
र
बेथितिको मझधारमा अल्मलिँदै गरेका युवा पाखुरालाई
खियाउन सिकाउनु छ कर्मको डुङ्गा
लेख्न सिकाउनु छ समृद्धिको कथा
मेरो नागरिक क्षितिजमा उडान भर्न
देशले भर्खरै दिएको छ पासपोर्ट
वसन्तका बचेराझैं
प्वाँखहरू हालेर
र म चराझैं
उडिरहेको हुनेछु आकाशमा ।।
तेस्रो स्थान
बादल
– योगेश घिमिरे, गोरखा
एउटा बालक छ
जो नियालिरहेछ आकाश
र बारम्बार चलाइरहेछ हात यता उता
जस्तो कि बटुलिरहेछ केही चिजहरु
म सोध्छु
के गर्दै छौ तिमी ?
ऊ बोल्छ
म सिलाउँदैछु बादल
र बनाउँदै छु एउटा ठूलो सिरक ।
एउटा बालक छ
जो यसरी हिउँदको तयारी गरिरहेको छ ।
